Gdy leżę, konając

W tej przerażającej, przewrotnej i jednocześnie komicznej powieści drogi, Addie staje w obliczu swojej nieuchronnej śmierci. Jej ostatnie chwile wypełnione są nie tylko bólem, ale także refleksjami na temat życia, relacji rodzinnych i ludzkiej kondycji. Wśród chaotycznych myśli i wspomnień, czytelnik zostaje wciągnięty w emocjonalną podróż, która zmusza do zastanowienia się nad tym, co naprawdę jest istotne w życiu.

Faulkner i Dehnel splatają swoje narracje w sposób, który zaskakuje i bawi, ukazując absurdalność codzienności. Przez pryzmat Addie, świat przedstawiony jawi się jako kalejdoskop postaci, które w chwilach kryzysu ukazują swoje prawdziwe oblicza. W dialogach i monologach zawarte są ironiczne spostrzeżenia, które często wywołują śmiech tam, gdzie przeważnie można by spodziewać się łez.

Niecodzienna forma powieści sprawia, że historia staje się nie tylko opowieścią o umieraniu, ale i o nieustannej walce z losem. W międzyczasie, Addie stara się zrozumieć swoją przeszłość i miejsca, które przyciągnęły ją w trakcie życia. Tak skomplikowane emocje i różnorodne motywy tematyczne czynią ten utwór fascynującym spojrzeniem na przemijanie i to, co po nas zostaje.